Strijktrio

instrumentaal stuk kamermuziek met bezetting voor viool, altviool en violoncello. De in de huidige betekenis "klassieke" bezetting van het strijkstrio van viool, altviool en violoncello werd pas gevormd in de jaren 1760 in Parijs en ongeveer tegelijkertijd uit het Zuid-Duitse/Oostenrijkse gebied en stond in nauwe verbinding met de divertimento-traditie. Dit genre kon zich echter niet definitief een plaats veroveren. Al in de 19e eeuw nam de productie van strijktrio's weer af. Dit is enerzijds te verklaren door de overheersende concurrentie van het strijkkwartet, anderzijds werd de bezettingssoort nog in verband gebracht met het onderhoudende karakter van de serenade en het divertimento. Hielden in de 18e eeuw vooral L. Boccherini, W. A Mozart en L.v. Beethoven bezig met de compositie van strijktrio's, in de 20e eeuw waren het P. Hindemith, A. Schönberg en A. Webern, die dit genre aan een renaissence hielpen. zie trio