Harmonie

1. de samenklank van tonen in een akkoord.

2. meerstemmigheidsprincipe, waarbij uitsluitend de bovenste toon een zelfstandige melodische en ritmische functie heeft; de bas en de middenstemmen zijn van deze melodiestem afhankelijk in haar beweging en bezitten slechts een steunende en opvullende functie in de samenklank, derhalve is de harmonische meerstemmigheid de tegenstelling van de polyfone of contrapuntische meerstemmigheid.

3. Sedert de middeleeuwen de aanduiding voor de verticale samenklank in het algemeen of voor consonante samenklanken in het bijzonder.

4. afkorting voor harmonieorkest == blaasorkest bestaande uit koperen en houten blaasinstrumenten met slagwerk